«Η ομιλία αποτελεί για τον κάθε έναν μια πρωταρχικά θεμελιώδη ανάγκη και [....] η γλώσσα παραμένει η πιο ολοκληρωμένη επικοινωνιακή δομή και χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης» (Pichiassi 1999).

Παρόλα αυτά, πολλοί είναι οι τρόποι χρήσης της κάθε γλώσσας: διαβάζοντας ένα βιβλίο μαθηματικών ή ένα εγχειρίδιο ιατρικής, ή κάτι πιο κοινό όπως ένα άρθρο εφημερίδας ή ένα νομικό έγγραφο, γίνεται αντιληπτό ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι μεν η ιταλική, διαφοροποιείται όμως από αυτήν που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε σε ένα φιλικό περιβάλλον, καθώς και από την γλώσσα που επιλέγει ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο για να εκφράσουμε τις συγκεκριμένες έννοιες!

Υπάρχουν πράγματι πολλές κατηγορίες επαγγελματιών που χρησιμοποιούν όρους καθορισμένου άπαξ εννοιολογικού περιεχομένου, αυστηρά κωδικοποιημένους, οι οποίοι όμως στην καθημερινή χρήση (καθομιλουμένη) χάνουν την τεχνική σημασία τους. Για όποιον δεν είναι ειδικός, "του επαγγέλματος", αυτή η ιταλική γλώσσα μοιάζει ακατάληπτη, παράξενη, άκαμπτη, ψυχρή και απρόσωπη! Ο κοινός κόσμος, πράγματι, δεν χρησιμοποιεί τη γλώσσα των επίσημων εγγράφων, της γραφειοκρατίας, της οικονομίας και των οικονομικών παρόλο που οι εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων, τελευταία όλο και πιο συχνά, χρησιμοποιούν πολλούς όρους και εκφράσεις που ανήκουν σε πεδία και τομείς επιστημονικούς αλλά και πλήθος τεχνικών όρων.

Το παρόν εγχειρίδιο παραθέτει την ανάλυση αυτών που ονομάζονται ειδικές γλώσσες στο πλαίσιο της ιταλικής, τις γλωσσικές εκείνες μορφές με εξειδικευμένα λεξιλόγια που υπάρχουν σε κάθε ζωντανή γλώσσα και συνδέονται με τον καταμερισμό της κοινωνικής και/ή επαγγελματικής δραστηριότητας. προκειμένου να διευκολύνει στην προσέγγιση τους μαθητές (μαθητές επιπέδου Β2-Γ2 του Κοινού Ευρωπαϊκού Πλαισίου για τις Γλώσσες) που μελετούν την ιταλική ως ξένη γλώσσα μέσα από μαθήματα ακαδημαϊκού τύπου ή μαθήματα εξειδίκευσης.